ზაზა შათირიშვილის წიგნი, გამორჩეული – კონცეპტუალური სიახლით, დახუნძლული – მოულოდნელი (ანდა მოსალოდნელი) მიგნებებით, შთამბეჭდავი – კონტექსტური თვალსაწიერით, ზუსტი – მეთოდოლოგიური გააზრებით, სანდო – დასკვნებითა და განზოგადებებით, ასახავს არა მარტო თანამედროვე ლიტერატურულ კვლევათა გაფართოებულ შესაძლებლობებს, არამედ წარმოადგენს ტექსტის ანალიზის ნიმუშს, შესრულებულს აზრობრივი დამუხტულობითა და სრულყოფილი ფორმით, და ეს წიგნი – არა ოდენ თანადროულ მკვლევართათვის და არა გალაკტიონ ტაბიძის პოეზიის შემსწავლელთათვის – კიდევ დიდხანს გამოდგება ნიმუშად.
მერაბ ღაღანიძე
წიგნში განხილულია ისეთი პრობლემები, როგორებიცაა “არტისტული ყვავილების” თემატიკა, 1927 წლის კრებულის პოეტური იდეოლოგია, გალაკტიონის სტილისტური ინვარიანტები, გალაკტიონის ინტერტექსტები. მაგრამ მთავარი საკითხი, რომელსაც მონოგრაფია ეძღვნება, ისაა, თუ როგორ იქცა გალაკტიონი აკაკის ეპიგონიდან იმ პოეტად, რომელიც ელიტურ თუ მასობრივ რეცეპციეᢡში რუსთაველს-*გაუტოლდა.
